در روزهایی که همزمان است با سالروز ولادت قطب عالم امکان حضرت مهدی (عج) ، خالی از لطف نیست که نیم نگاهی بیندازیم به ویژگی های منتظران واقعی آن هم براساس سخنان مردی که خود اسوه و الگوی عدالت در جهان بود و فرزندش مهدی موعود(عج) ادامه دهنده راه او خواهد بود.

حضرت علی(علیه السلام) در خطبه 121 نهج البلاغه زمانی که یکی از یارانش بعد از مسئله حکمیت این گونه لب به اعتراض می گشاید که ما را از حکمیت نهی فرمودی، سپس پذیرفتی و داور تعیین کردی! ما نمی دانیم کدام یک از این دو کار درست است؟ و حضرت در این لحظه دست بر روی دست کوبید و با تأسف فرمودند:

«… أُرِيدُ أَنْ أُدَاوِيَ بِكُمْ وَ أَنْتُمْ دَائِي كَنَاقِشِ الشَّوْكَةِ بِالشَّوْكَةِ وَ هُوَ يَعْلَمُ أَنَّ ضَلْعَهَا مَعَهَا

اللَّهُمَّ قَدْ مَلَّتْ أَطِبَّاءُ هَذَا الدَّاءِ الدَّوِيِّ وَ كَلَّتِ النَّزْعَةُ بِأَشْطَانِ الرَّكِي‏ …»

شگفتا! می خواهم به وسیله شما بیماری ها را درمان کنم، ولی شما درد بی درمان من شده اید، کسی را می مانم که خار در پایش رفته و با خار دیگری می خواهد آن را بیرون کشد با این که می داند خار همان خار است …

تلاش کنیم منتظر واقعی شویم نه دری بر دردهای امام زمان و خاری بر پای ایشان

به امید ظهور حضرتش…